Allah Teâlâ’nın, Cebrail (a.) vasıtasıyla Hz. Muhammed (s.a.v.)’e lafız ve mana olarak indirmiş olduğu ve Mushaflara yazılmak suretiyle tevatüren nakledilen; Fatiha ile başlayıp Nas Suresi ile son bulan vahiyler toplamının ismi olan Kur’an-ı Kerim,[1] insanlara hidayeti göstermek için gelmiştir. Kur’an-ı Kerim’in bu hidayet yönünden istifade edebilmek için onunla dâimi bir iletişim içerisinde olmak gerekir. Bu iletişim, anlamadan ve yaşamadan kopuk ölü bir kıraat şeklinde olmamalıdır. Kur’an-ı Kerim’i okuyan her mü’min, onu Ümmü Eymen bilinciyle okumalı ve “Allah’ın kullarıyla konuşması[2]” olarak algılamalıdır. İlahi kitabı iyi algılayan bir insan onun tilavetini amelî hale de getirmelidir.